Wypadnięcie czynności bądź dysfunkcja zarówno neuronów centralnych, jak i obwodowych pociąga za sobą obok zaburzenia czynności odpowiednich grup mięśniowych także dysfunkcje i zniekształcenia w uszkodzonych i odległych odcinkach narządu ruchu. Właściwe podejście do leczenia lub postępowania profilaktycznego (zapobieganie pojawieniu się zniekształceń) możliwe jest po ocenie dynamiki rozwoju choroby, którą ułatwić może znajomość etiopatogenezy porażeń i niedowładów.
Natomiast szczegółowa ocena stanu ortopedycznego (ustawienie stawów, zakres ruchów, siła mięśni, sprawność i wydolność czynnościowa) stanowi podstawę do zrozumienia mechanizmu i przyczyn powstawania dysfunkcji i zniekształceń, bowiem nierównowaga napięcia i siły mięśniowej obok patologicznego działania sił nacisku jest jedną z głównych przyczyn rozwijania się zniekształceń. Poza tym ocena ta jest konieczna do planowania i etapowego prowadzenia leczenia.
Dysfunkcje i zniekształcenia układu nerwowo-mięśniowego w zależności od poziomu uszkodzenia tego układu dzielimy na dwie grupy, zasadniczo różniące się objawami i przebiegiem klinicznym: 1) grupę porażeń i niedowładów spastycznych (mózgowych), pojawiających się po uszkodzeniach lub chorobach neuronów centralnych (mózgu i rdzenia), oraz na 2) grupę niedowładów i porażeń wiotkich, powstających po uszkodzeniu neuronu obwodowego i mięśni.